Een dag in het leven van een AC-voorzitter Jeugd Rode Kruis
Een AC-voorzitter. Wat is dat nu eigenlijk? Tom Simoens laat je graag even meekijken naar een dag uit zijn leven als AC-voorzitter, voor Corona-tijden.
Maandagmorgen. Ik prijs mezelf om 6u 's ochtends gelukkig dat ik gisteren al gaan lopen ben. Daardoor heb ik de ruimte om stiekem nog tot 7u in mijn bed te liggen voor ik de dag in moet springen. Het belooft een intensieve, maar interessante maandag te worden.
Om 8u arriveer ik op het werk, waar ik eerst nog een praatje sla met mijn collega's over de koetjes en kalfjes van het weekend. Dan volgen er vijf lesuren elkaar consequent op , aangezien maandagnamiddag mijn vrij gesleutelde namiddag is. Normaal gezien dient zo'n vrije namiddag om lessen te kunnen voorbereiden of vergaderingen te kunnen volgen, maar vandaag komt het goed uit dat ik de school vroeger kan verlaten omdat er 's avonds een AC-vergadering van Jeugd Rode Kruis op de hoofdzetel gepland staat.
Ik vertrek al onmiddellijk na mijn broodje 's middags met de auto naar Mechelen. Daar haal ik twee voordelen uit. Ten eerste vermijd ik de spits rond Brussel en Gent en ten tweede krijg ik de kans om in Mechelen nog te overleggen met stafmedewerkers en manager of om de vergadering verder voor te bereiden. In een betere wereld ging ik met de trein, omdat die verbinding naar de hoofdzetel eigenlijk al bij al goed meevalt, maar de treinverbinding uit het boerengat Oudenaarde laat helaas te wensen over.
Eenmaal rond 14u30 gearriveerd op de hoofdzetel krijg ik de kans om een warme chocomelk te drinken, om te lachen of na te denken met Anne, Gaëlle, Jiska of Liesl en duik ik nog voor een laatste keer in de belangrijkste informatie voor de vergadering. Om die vergadering te plannen en voor te bereiden had ik de vorige week al een goed uur thuis de tijd genomen, maar om nog eens alle puntjes op de 'i' te zetten en mijn hoofd volledig van het lesgeven van geschiedenis naar Jeugd Rode Kruis om te zetten, kan deze extra tijd zeker geen kwaad. Al heb ik daarna vaak zelfs nog tijd om wat toetsen of opdrachten te verbeteren!
Om 19u beginnen de meeste AC-leden te arriveren en kunnen we uitkijken naar de fantastische broodjes van de hoofdzetel én de geweldige moppen van menig provinciaal vertegenwoordiger. Er is dus zeker plezier, maar ook stress. Gaat de vergadering goed lopen? Arriveert iedereen op tijd? Gaan er stevige discussies komen? Na een dikke twee uur tot drie uur vergaderen kloppen we af. Daarna volgt natuurlijk nog de ludieke, maar ook soms serieuze, nabespreking aan de voordeur van het Sukuro-gebouw. Stiekem heeft niemand dan zin om onmiddellijk te vertrekken, want het was écht wel leuk en de weg naar huis kan nog lang zijn.
In de auto vervloek je jezelf soms. Waarom ben ik zo laat op de avond, soms om 22u of 23u, nog onderweg naar huis? Naast deze kleine vervloeking, besef je eigenlijk ook dat het echt wel een leuke en interessante avond was en dat je eigenlijk niet zo vaak de kans krijgt om deze mensen fysiek te zien. Soms gaat het maar om één of twee keer per maand. Dan neem je deze avondrit, met je favoriete muziek volle bak en eventueel een fantastische passagier die je thuis gaat afzetten, er met veel plezier bij.