Lots of love from Manchester!

Laat mij beginnen met mezelf even voor te stellen. Mijn naam is Seppe, ik ben 22 jaar en afkomstig uit het stedelijke Leuven. Sinds kort ben ik fulltime vrijwilliger bij het Britse Rode Kruis. And I love it!

In het volgende artikel ga ik wat meer uitleg geven bij het uitwisselingsprogramma dat mij de kans gegeven heeft om in dit avontuur te stappen, wat mijn precieze rol is als vrijwilliger en wat deze ervaring allemaal met zich meebrengt.

Ik ben één van de 35 vrijwilligers die deelnemen aan het EUSC-programma 2019-2020 van het Britse Rode Kruis. EUSC staat voor European Solidarity Corps en dit programma ondersteunt vrijwilligersuitwisselingen tussen verschillende Europese landen. Een programma dat onder de noemer Erasmus+ valt. Ik ga niet teveel in detail treden, want het zit redelijk complex in elkaar, maar het komt erop neer dat Europa non-profit organisaties ondersteunt in het dragen van uitwisselingsprogramma’s voor jonge vrijwilligers, waardoor de deelnemers kunnen genieten van accommodatie, onkostenvergoeding en een kleine zakcent.

Het programma van het Britse Rode Kruis heet IYVP, oftewel International Youth Volunteering Program. Dit programma houdt in dat er enerzijds vrijwilligers vanuit Frankrijk, Duitsland, Portugal, Turkije en België naar Groot-Brittannië gezonden worden om te helpen in het Britse Rode Kruis. En anderzijds zijn er een aantal Britse vrijwilligers die de omgekeerde beweging maken en dus het Rode Kruis in één van de desbetreffende landen gaan ondersteunen. Ikzelf ben de enige Belgische inkomende vrijwilliger van alle 35 vrijwilligers van dit jaar.

Elke vrijwilliger krijgt een stad toegewezen waar hij of zij verblijft gedurende het hele jaar en waar ook een lokaal kantoor van het Rode Kruis aanwezig is waar het effectieve werk plaatsvindt. Zo bevind ik me dit jaar in Manchester waar ik de International Family Tracing service ondersteun. Het doel van dit departement is om mensen die alle vorm van contact verloren zijn met hun familieleden door middel van oorlog, natuurrampen of andere conflicten terug in contact te brengen met hun naasten. In de meeste gevallen zijn er twee opties om deze mensen te helpen:

1. Het rechtstreeks onderzoeken ter plaatse in het land waar de aanvrager denkt dat zijn of haar familie zich bevindt. In zo een geval stuurt de hoofdzetel van het Rode Kruis in Londen een verzoek naar de hoofdzetel van het desbetreffende land waar het onderzoek uitgevoerd moet worden. Wanneer deze het verzoek accepteert, gaan zij via de kanalen die binnen hun capaciteiten liggen na of de gezochte personen zich al dan niet in het land bevinden. Soms wordt er letterlijk op de deur van een adres geklopt. Soms wordt er gekeken naar hospitaal-lijsten en andere opgeslagen data. Elk land werkt naar eigen mogelijkheden. De veiligheid van de Rode Kruis medewerkers moet ten allen tijde gegarandeerd worden, maar aangezien er nog veel gebieden zijn die als gevaarlijk worden beschouwd, kan zo’n plaatselijk onderzoek niet altijd uitgevoerd worden.
2.  
   Trace the Face. Deze optie kunnen we altijd voorleggen. Het is een internationale database waar de verschillende Rode Kruis afdelingen uit verschillende landen aan kunnen. Wanneer mensen ervoor kiezen om hun gegevens op deze manier te delen, kan er zo sneller een match gelegd worden als de gezochte personen in een ander land ook bij het Rode Kruis aankloppen.
   Een extraatje dat hieraan verbonden zit is het delen van een foto op een publieke website. De aanvragers kunnen hun foto plaatsen op een site die door iedereen bezocht kan worden. Wanneer mensen iemand van op de site herkennen, kunnen ze contact opnemen met hun lokale Rode Kruis en kan er gekeken worden of er een match is. Deze optie is nog maar vrij recent, maar zeer effectief. De laatste maanden zijn er verschillende personen geweest die op deze manier gelinkt konden worden met elkaar. Voor de geïnteresseerden is dit de site: www.tracetheface.org

 
Genoeg over het programma en het werk. Laat ons het nu hebben over wat er uit deze levenservaring te leren valt en waarom ik het iedereen meer dan aanraad om eenzelfde uitwisseling aan te gaan.

Eerst en vooral heb je het buitenlandse aspect aan dit verhaal. Eén jaar lang leven in een land met een andere cultuur, een andere taal en soms vreemde gewoontes vergt wat aanpassing, flexibiliteit en een open geest. Hoewel Groot-Brittannië op amper twee uurtjes met de hogesnelheidstrein van ons Belgenlandje verwijderd ligt, zijn er toch meer verschillen dan je op het eerste gezicht zou denken. Ik ga hier geen opsomming geven van wat er allemaal anders is (want dan gaat dit een heel lang bericht worden), maar het komt er op neer dat je leert je blik te verruimen.

Daarnaast heb je ook het persoonlijke ontwikkelingsaspect dat er wel bij vaart. Leren (over)leven in een nieuwe omgeving kan behoorlijk uitdagend zijn. Je moet voor jezelf zorgen, wat niet altijd even evident is. Als vrijwilliger heb je geen loon, dus je kan je niet eender welke aankoop veroorloven. Ook word je gehuisvest met mensen die je daarvoor nog niet kende. Zo woon ik samen met enkele mede-vrijwilligers uit het project die uit Frankrijk gezonden zijn. Gelukkig kan ik me redelijk goed uitdrukken in het Frans wat als handig reserve-communicatieplan kan dienen wanneer bepaalde Engelse woorden weer even niet in je opkomen. En dan heb je finaal natuurlijk ook het sociale leven. Nieuwe vrienden maken is verre van een makkie. Ze gaan niet vanzelf aan je deur komen aankloppen. Het is iets waar je je zeker in de eerste paar maanden toch extra voor moet inzetten. En dat kost energie en moeite, maar het is het wel waard, dat kan ik je verzekeren!

Tot slot, en eigenlijk wel het belangrijkste, zijn de opgebouwde skills die je bewust en onbewust tijdens het werken als Rode Kruis vrijwilliger aangeleerd krijgt. Op dat vlak scoort het Rode Kruis als organisatie wel echt goed. Er zijn verplichte trainingen in het begin van het jaar die je klaarstomen om mensen op de meest gepaste manier te helpen. Ook leer je omgaan met emoties, zowel je eigen emoties als die van de mensen die we helpen. Er zijn ook heel veel trainingen die optioneel aangeboden worden. Zo zijn er trainingen over hoe je het best mensen met trauma’s benadert, over wat de signalen zijn om te achterhalen of mensen al dan niet het slachtoffer geweest zijn van mensenhandel, hoe je het best niet-begeleide minderjarigen op hun gemak laat voelen… Allemaal zaken die je doen stilstaan bij de vele problemen in de wereld en waar we in ons dagdagelijkse leven maar al te snel aan voorbijgaan.

Voilà, laat ik hier stilaan afronden. Ik hoop dat ik erin geslaagd ben een goed beeld te geven van wat deze uitwisseling inhoudt en wat je er kan uithalen. Ik ben momenteel dik twee maanden ver in het programma en alles verloopt voorlopig op wieltjes. Ik kan iedereen dus alleen maar aanmoedigen om zelf ook zo’n uitwisseling te overwegen!

Moest er trouwens interesse zijn om mijn persoonlijke ervaringen wat meer in detail te willen volgen, dan kan dat door mijn blog te lezen via volgende site: https://seppedepuydt.wixsite.com/mysite

Lots of love from Manchester!

Seppe