Aan de persoon die deze brief vindt

Youth on the run vertelt gedurende 24u het leven van mensen op de vlucht, met al hun verwachtingen en angsten. Op een verlaten schuilplek vonden we deze aangrijpende brief.

Aan de persoon die deze brief vindt,

Als iemand deze brief vindt, wat misschien nog wel onmogelijk is, alsjeblieft lees deze voor u hem weggooit. Ik verwacht niet dat u deze houdt, zeker niet, maar ik zou graag willen dat iemand ons verhaal kent.

Ik vermoed dat ik het einde van deze reis misschien niet haal, hetzelfde geldt voor moeder. Maar we proberen onze reis verder te zetten. Het is moeilijk…

Ik, de schrijver van deze brief, ben Abduahli Yunis. Zeventien jaar geleden werd ik geboren in Borama. Borama is de hoofdstad van Awdal, een zelfverklaarde staat in Somalië. De stad niet het district in Awdal. Mijn vader werkte voor een bank voor hij zijn baan verloor. Hij vertelde ons nooit waarom, maar hij keek altijd zo bitter als onze grootmoeder er over begon.

Daarna werkte hij voor een paar jaar in een fabriek die kleding maakt, voor een of ander Amerikaans bedrijf. Dit ging goed, we hadden een heel goed leven tot..

...hij ontslagen werd, dit keer kregen we te horen dat het voor ons niet veilig meer was thuis. Vader werd ontslagen om politieke redenen, hij ging niet akkoord met wat de regering zegt en raakte daardoor zijn baan kwijt. Niet alleen dat, maar het zorgde ook voor een minder veilige omgeving voor ons.

We hoorde het ook op school, klasgenoten begonnen met grapjes uit te halen, wat echter snel over ging in pesten. We begrepen nog niet dat dit het begin was.

Op een dag kwamen we terug van school, tassen stonden al in de gang. "We moeten vluchten," zei moeder. Veel meer dan deze informatie kregen we niet voor we ons huis verlieten, we zouden het nooit meer terug zien.

Ik moet doordoen, het licht wordt te zwak om te lang te blijven schrijven zo. Dus vertel ik best het belangrijkste. De start van onze tocht was moeizaam. Abdul, mijn jongere broer moesten we tegenhouden of hij had de mensen die onze papieren moesten nagaan in elkaar geslagen.

Ook wisten we dat deze stap ondernemen met een nicotine verslaafde moeder niet het makkelijkste zou zijn. Maar dat ze ons en vader zo makkelijk zou opgeven om aan een sigaret te geraken, was een grote shock. Het was moeilijk om dit op dat moment te verwerken. Haar opstandigheid heeft ons vele problemen gekost, dat niet alleen want we geraakten ook niet voorbij bepaalde plaatsen, omdat ze altijd opstandig wou opreden.

Ik hoop dat alles nu beter zal gaan.
Dat hoop ik echt.

Ik zie een licht in de verte, na het lange wandelen zien we eindelijk een licht. De duisternis doorbroken in deze koude nacht.
Wat brengt dit licht ons? Geluk of frustratie? Zullen we met zijn alle voorbij dit licht geraken?

Ik weet het niet.

Het einde voelt zo nabij, maar ook zo ver weg. Zoals de sterren aan de hemel. Dicht genoeg om ze te kunnen zien maar niet kort bij genoeg om ze aan te raken.

Yunis Abduahli